گاهی باید نوشت ...

چند روزی در فضای بعد از انتخابات ، تخریب جریانی که با تمام احترام برای رقیب پیروز خود شکست را پذیرفته بود و بدون بر هم زدن قواعد کار و زیر سوال بردن اصل انتخابات از کنار هفتم اسفند ماه گذشته است ، شروع شده است. شاید بزرگ ترین اشتباه این جریان هزینه کردن سریع و بی واسطه از سخنان رهبری در 28 بهمن ماه در دیدار با مردم آذربایجان ، برای تقابل با جریان رقیب بود ، که بیش از آنکه به آثار سو آن در پهنه سیاست کشور بیاندیشید به بهره برداری سیاسی از صحبت های معظم له جهت همراه کردن مردم با خود پرداخت ،کاری که در بین تمامی جریان های سیاسی کشور مرسوم است ، اما اتفاقی که افتاد خلاف آنچه که ایشان انتظار داشتند بود ، حال اینکه عواملی همچون لیستی رای دادن و تحلیل های اشتباه برخی بزرگان جریان اصولگرایی باعث شکست صد در صدی آنها در تهران شد .

مطالبات مردمی در سطح جامعه تعیین کننده نتایج هر انتخاباتی است و خواهد بود و جریان های سیاسی که می خواهند برنده میدان باشند باید توجه ویژه و مطلوبی به این موضوع داشته باشند. اگر جریان ها در تعیین و تبیین این موضوع دچار خطا گردند قطعا مورد اعتماد جامعه قرار نمی گیرند. آنچه که جریان دولتِ یازدهم آن را با پیام انتخابات 92 مطرح می کند، تاکید بر همین موضوع است و به پشتوانه آنکه مطالبات جامعه، شعارهایی بوده است که دولت در آن زمان مطرح کرده، برنامه ها و اهداف خود را پیش می برد. اما در نظام جمهوری اسلامی آنچه که رخ می دهد انتخابات مجلس در نیمه راه دولت هاست و تجربه دولت های گذشته ثابت کرده است که معمولا دولت ها پس از روی کار آمدن با مطرح کردن شعار های خود در قالب انتخابات مجلس توانسته اند جریانی تقریبا همسو با خود را به مجلس بفرستند (مجلس ششم پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 76 و مجلس هشتم پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 84 که اکثریت مطلق مجلس همسو با دولتِ روی کار بود نمونه های این اتفاق هستند). هر چند نگاه مطلق گرایانه در این موضوع توجیه کننده اتفاقات چند روز اخیر کشور نباشد و علل دیگری نیز مطرح باشد اما اگر نگاه کلانی به انتخابات هفت اسفند بیندازیم شاید بسیاری از نتایج آن در این قالب قابل تحلیل و ارزیابی باشد