گاهی باید نوشت ...

اینکه هر پدیده علتی دارد ، از آن دست گزاره هایی است که همه در زمان دبیرستان و کتاب دینی نازل ترین سطح آن را در برهان علیت خوانده ایم. اما بعضی پدیده ها ، علل متفاوت آنها ، باعث می گردد نگاه های پیچیده ای به آنها شود و همین امر باعث بروز تحلیل های متفاوتی از یک اتفاق ساده می گردد. شاید ساده نگری به وقایع ساده اتفاق افتاده حاصل نگاه مادی باشد که همه چیز را از پس آزمون و خطا و علت ها را بر اساس تجربه قطعی و بدون تجدید نظر می داند و سرایت این نوع نگاه به پدیده های اجتماعی باعث ساده نگری. کنش های اجتماعی از آن دست مواردی هستند که بسیار ساده اتفاق می افتند اما در پس پرده علت های متفاوت و بعد از آن نیز تحلیل های پیچیده ای از آن های می گردد ، البته گذر زمان و تاریخ نیز در روشن شدن حقایق بی تاثیر نیست ولی تجربه ثابت کرده است ، آنچه تحلیل و بررسی اش به تاریخ و گذر زمان سپرده شده است ، با خوشنامی در تاریخ نیامده هر چند مایه عبرت شده باشد.

مطالبات مردمی در سطح جامعه تعیین کننده نتایج هر انتخاباتی است و خواهد بود و جریان های سیاسی که می خواهند برنده میدان باشند باید توجه ویژه و مطلوبی به این موضوع داشته باشند. اگر جریان ها در تعیین و تبیین این موضوع دچار خطا گردند قطعا مورد اعتماد جامعه قرار نمی گیرند. آنچه که جریان دولتِ یازدهم آن را با پیام انتخابات 92 مطرح می کند، تاکید بر همین موضوع است و به پشتوانه آنکه مطالبات جامعه، شعارهایی بوده است که دولت در آن زمان مطرح کرده، برنامه ها و اهداف خود را پیش می برد. اما در نظام جمهوری اسلامی آنچه که رخ می دهد انتخابات مجلس در نیمه راه دولت هاست و تجربه دولت های گذشته ثابت کرده است که معمولا دولت ها پس از روی کار آمدن با مطرح کردن شعار های خود در قالب انتخابات مجلس توانسته اند جریانی تقریبا همسو با خود را به مجلس بفرستند (مجلس ششم پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 76 و مجلس هشتم پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 84 که اکثریت مطلق مجلس همسو با دولتِ روی کار بود نمونه های این اتفاق هستند). هر چند نگاه مطلق گرایانه در این موضوع توجیه کننده اتفاقات چند روز اخیر کشور نباشد و علل دیگری نیز مطرح باشد اما اگر نگاه کلانی به انتخابات هفت اسفند بیندازیم شاید بسیاری از نتایج آن در این قالب قابل تحلیل و ارزیابی باشد