گاهی باید نوشت ...

در دنیایی که فضای مجازی افراد را سطحی نگر کرده است و از بیت « کم گوی و گزیده گوی چون در / کز اندک تو جهان شود پر » همه را رعایت می کنند به جز گوهر بار بودن سخن ، نوشتن یک نامه طولانی که سبک نوشته اش شتر گاو پلنگی از سبک های مختلف است شاید سخت باشد و خواندنش از آن سخت تر.مدتی بود دغدغه معرفی یک سیر مطالعاتی را به شما عزیزان داشتم و از دوستان بسیاری مشورت گرفتم و سیرهای معرفی شده زیادی را بررسی کردم ؛ ما حصلش نامه ای شده است که خطاب به شما نوشته ام. سعی کردم کمی طرح دغدغه را به همراه معرفی چند کتاب به طور عموم برای دوستان بازگو کنم . تمامی کتاب های معرفی شده را شخصا مطالعه کرده ام و تنها سه تای آنها را بعد از ورود به تشکیلات خوانده ام و همچنین با دقت خاصی و نحوه نگرش خاص خودم برای فردی که وارد تشکیلات شده است ، آنها را معرفی کردم . قطعا کسی که طبق این سیر پیش برود و یا تا حدود زیادی به آن عمل کند دیگر از معرفی کتاب توسط دیگران بی نیاز خواهد بود و هم حداقل های مطالعه یک دانشجوی انقلابی مسلمان در زمینه مطالعات آزاد را گذارنده است.

شاید بسیاری از افراد در مجموعه های مختلف فعالیت کنند و انتظاراتی از مجموعه و افراد آن و نیز متقابلا مجموعه از آنها دارد ، اما میزان این انتظارات چگونه مشخص می شود ؟ چگونه می توان فهمید این انتظارات به جا و درست بوده و ملاک برای این انتظارات چیست ؟ بسیاری از دوستان وقتی به سراغ جذب افراد برای یک مجموعه می روند به دلیل نبود زمینه مناسب برای تحقیق تنها ملاک خود را بر گفته های فرد و اطرافیان از عملکرد شخصی یک فرد قرار می دهند و به جای بررسی ملاک های عمومی و اختصاصی یک مجموعه و سمت های مختلف آن تنها به ظاهر و ادعای فرد مورد نظر می نگرند نه به باطن و تجربیات حاصل از آن. دلیل این اشتباه به راستی چیست ؟